Jan werkt bij de dienst stadsbeheer. Eén van zijn taken is opvolging geven aan wat zo mooi heet ‘meldingen publieke ruimte’. U kent het wel: de stoeptegel die scheef ligt, een hekwerk dat heeft losgelaten. Belangrijk werk, want het zijn precies de dingen waaraan burgers zich rot ergeren.
Ik was een jaar of vijfentwintig en ik gaf voor het eerst als externe docent een bedrijfstraining. Een jaar daarvoor was ik afgestudeerd. Daar stond ik dan. De lesstof had ik nog maar net onder de knie. Een paar keer had ik meegelopen met een ervaren collega. Nu stond ik voor het eerst alleen als trainer voor een groep. Het kwam nu allemaal op mij aan. Het was mijn verantwoordelijkheid de training te laten slagen. Ik moest en zou dit tot een succes maken. Als ze maar niet zouden merken dat ik dit voor het eerst deed…
Wat ik zo enorm in die collega waardeer, is dat ze altijd naar de mogelijkheden en kansen kijkt,’ hoorde ik laatst in de wandelgangen. ‘Altijd als ik het even niet meer zie zitten en ik alleen maar beren op de weg zie, dan bel ik haar.’